یک روز معلم از دانش آموزانی که در کلاس بودند پرسید آیا می توانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق   ،   بیان کنید   ؟   برخی از دانش آموزان گفتند با بخشیدن عشقشان را معنا می کنند   .   برخی دادن گل و هدیه و حرف های دانشین را راه بیان عشق عنوان کردند   .   شماری دیگر هم گفتند با هم بودن در تحمل رنجها و لذت بردن از خوشبختی را راه بیان عشق می دانند   .

نشسته بودم رونیمکت پارک   ،   کلاغ ها را میشمردم تا بیاید   .   سنگ می انداختم بهشان می پریدند   ،   دورترمی نشستند   ،   کمی بعد دوباره بر می گشتند   ،   جلوم رژه می رفتند   .   ساعت از وقتِ قرار گذشت   .   نیامد   .   نگران ، کلافه   ،   عصبی شدم   .   شاخه گلی که دستم بود سَر خُم کرده داشت می پژمرد   .

   طاقتم طاق شد   .   از جام بلند شدم ناراحتیم را خالی کردم سر کلاغ ها   .

   گل را هم انداختم زمین   ،   پاسارَش کردم   .   گَند زدم بهش   .   گل برگ هاش کَنده   ،   لهیده شد   .   بعد   ،   یقه ی پالتوم را دادم بالا   ،   دست هام را کردم تو جیب هاش   ،   را هم را کشیدم رفتم   .   نرسیده به در پارک   ،   صَداش از پشتَ سر آمد   .

   صدای تندِ قدم هاش و صِدای نَفَس نَفَس هاش هم   .   برنگشتم به رووش   .   حتی برای دعو ا   ،   مُرافعه   ،   قهر   .   از در خارج شدم   .   خیابان را به دو گذشتم   .   هنوز داشت پُشتم می آمد   .   صدا پاشنه ی چکمه هاش را می شنیدم   .   می دوید صِدام می کرد   .

   آن طرفِ خیابان   ،   ایستادهم جلو ماشین   .   هنوز پُشتم بِش بود   .   کلید انداختم در را باز کنم   ،   بنشینم   ،   بروم   .   برای همیشه   .   باز کرده نکرده   ،   صدای بووق ترمزی شدید و فریاد ناله ای کوتاه ریخت تو گوش هام   ،   تو جانم   .

   تندی برگشتم   .   دیدمش   .   پخشِ خیابان شده بود   .   به روو افتاده بود جلو ماشینی بِش زده بود و راننده ش هم داشت توو سر خودش می زد   .   سرش خورده بود روو آسفالت   ،   پُکیده بود و خون   ،   راه کشیده بود می رفت سمتِ جوویِ کنار خیابان   .   ترس خورده هول دویدم طرفش   .   بالا سرش ایستادم   .   مبهوت   .   گیج   .   مَنگ   .   هاج و واج نِگاش کردم   .   تو دستِچپش بسته ی کوچکی بود   .   کادو پیچ   .   محکم چسبیده بودش   .   نِگام رفت ماند روو آستینِ مانتوش که بالا شده   ،   ساعتَ ش پیدا بود   .   چهار و پنج دقیقه   .   نگام برگشت ساعت خودم سُکید   .

   چهار و چهل و پنج دقیقه   !   گیج درب و داغان نگا ساعت راننده ی بخت برگشته کردم   .   عدل چهار و پنج دقیقه بود..!